ಆಕಸ್ಮಿಕ...

ಅಪರೂಪಕ್ಕೆಂದು ಬಸ್ನಲ್ಲಿ ಸೀಟು ದೊರೆಯಿತು. ದೊಡ್ಡ ಕಿಟಕಿ, ಜನ ಜಂಗುಳಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನಾನಂದಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನೇನು ತುಂತುರಿಸಬಹುದು ಎಂಬಂತಹ ವಾತಾವರಣ. ತೇವ ತುಂಬಿ ಭಾರವಾದ ಗಾಳಿ ಮುಖಕ್ಕಪ್ಪಳಿಸಿ ಮುದನೀಡುತ್ತಿತ್ತು. ಕೂತವಳೇ ಕಿವಿಗೆ ಎಂ.ಪಿ.ತ್ರಿ ಹಚ್ಚಿದೆ. ಸೊಗಸಾದ ಕನ್ನಡ ಭಾವಗೀತೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದೆ. ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿನ ಖಿನ್ನತೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಬಳಿಸುಳಿಯಲಿಲ್ಲ. "ನಾನು ಬಡವಿ..ಆತ ಬಡವ..ಒಲವೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕು.." ಕೇಳುತ್ತಾ ಮೈಮರೆತೆ. ಹಾಡಿನ ಭಾವರ್ಥಕ್ಕಿಂತ ಅದರ ರಾಗದ ಶಾಂತತೆ, ಪ್ರೇಮ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ನನ್ನನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಕಾಡಿತ್ತು. ರಾಗಾಲಾಪನೆಯನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಾ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದೆ.

ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ರಸ್ತೆ ಮಧ್ಯೆ ಬಸ್ ನಿಂತ ಹಾಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕಣ್ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ, ರಸ್ತೆಯ ತುಂಬಾ ಜನ, ಪೋಲೀಸರ ಗುಂಪು, ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರು. ಸಿನಿಮಾ ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಇರಬಹುದೆಂದು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡಿದೆ, ಭಯಾನಕ! ಎದೆ ಜಿಲ್ ಎನ್ನುವ ದೃಶ್ಯ! ನನ್ನಷ್ಟೇ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್, ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ಮೃತಪಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಒರಟಾದ ರಸ್ತೆಗೆ ಅವಳ ಕೆನ್ನೆ ಹಣೆ ರಾಚಿ ಹೋಗಿದೆ. ಹೋಂಡ ಆಕ್ಟಿವಾನಲ್ಲಿ ಹೊರಟಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗಿಯ ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ಲಾರಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆದು, ಮುಗ್ಗರಿಸಿ, ಬಿದ್ದು ಹಾಗೆಯೇ ಹಾರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಸುತ್ತಲೂ ಜನ, ಕೆಲವರಿಗೆ ಭಯ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಅಂತು ಎಲ್ಲರು ಸುತ್ತುವರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಪೋಲೀಸರ ಓಡಾಟ ನಡುನಡುವೆ ಪತ್ರಿಕೆಯವರ ಫೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸುವಿಕೆ, ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಬಿದ್ದು ಜಜ್ಜಿದ ಆ ಒಂದು ನಿರ್ಜೀವ ದೇಹ. ಅದುವರೆಗೂ, ಆ ಕ್ಷಣದವರೆಗೂ ನನ್ನಂತೆಯೇ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದ, ನನ್ನಂತೆಯೇ ಕನಸ ಹೊತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಪ್ರಾಣ ಇನ್ನಿಲ್ಲ!! ಯಾಕೋ ಭಯವಾಯಿತು. ಸಾವು-ನೋವು ಕೇಳಿ ಕಂಡಿದ್ದರೂ, ಈ ರೀತಿ ಒಂದು ಅನುಭವವಾಗಿದ್ದು ಇದೇ ಮೊದಲು. ಅವಳಿಗಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಜೀವಗಳು ಮಿಡಿಯುತಿದ್ದಾವೋ! ತಾಯಿ? ತಂದೆ? ಗಂಡ? ಮಗು?! ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕಾಪಾಡಿ, ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿ ಬೆಳೆಸಿದ ದೇಹ ಈಗ ಮಣ್ಣುಪಾಲು!

ಬಸ್ಸು ಮುಂದುವರೆಯಿತು, ಸುತ್ತ ಜನರತ್ತ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದೆ, ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ್ದರು. ನನಗಿನ್ನೂ ಶಾಕ್ನಿಂದ ಮರಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಇನ್ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಕಾಡಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಅದು ಆ ಹುಡುಗಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮರುಕವೋ, ಆ ಸ್ಥಿತಿ ನನಗೆ ಬಂದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೋ ತಿಳಿಯದು. ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡಿತು, ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದು ಹಾಡು ಕೇಳಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಆ ಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಿಯವಾದ ಹಾಡುಗಳೂ ರುಚಿಸಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹಾಡುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವೇ ಇಲ್ಲವೆನಿಸಿತು. ಜೀವನ, ಉಸಿರಾಟ, ನಾನು, ಈ ಜನ, ಬಸ್ಸು, ಜಗತ್ತು ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ದಿನ ಆ ಹುಡುಗಿಯಂತೆಯೇ ನಶಿಸಿಹೋಗಬೇಕಲ್ಲವೇ?

ಈ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಪಕ್ಕದ ಸೀಟಿನ ಹುಡುಗಿ ಎದ್ದಾಗ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಾಯಿತು. ಇನ್ನೇನು ನನ್ನ ಸ್ಟಾಪ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿತ್ತು. ಭಯಸ್ಮಿತಳಾದ ನಾನು ಒಂದು ನಿಟ್ಟುಸಿರಿನೊಂದಿಗೆ ಎದ್ದು ಬಸ್ಸಿಳಿದು, ಮನೆಯ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದೆ. ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಈ ಗೊಂದಲದ ನಡುವೆಯೇ ಮನೆ ತಲುಪಿದೆ. ನನ್ನ ಕಂಡ ತಕ್ಷಣ ಓಡಿ ಬಂದು ಕೈ ನೆಕ್ಕಿದ ನನ್ನ ನಾಯಿಮರಿ, ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ನನ್ನ ನೋಡಿ ನಗೆ ಬೀರಿದ ಅಮ್ಮ, ಕೋಣೆಯಿಂದಲೇ ನನ್ನ ನೋಡಿ 'ಏನಮ್ಮ..ಬಂದೆಯಾ' ಎಂದ ಅಪ್ಪ, ಇವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಆ ಹುಡುಗಿಯ ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣು ತೇವಗೊಂಡವು.

ಕಾಯುತ್ತೇನೆ..

ಬಾಂದನಿಯು ಸನ್ನೆ ಮಾಡುತಿಹುದೇನನ್ನು?
ಮೋಡಗಳು ನನ್ನಿಂದೇನೋ ಮರೆಮಾಚುತಿವೆ
ಗುಟ್ಟಾಗಿಡುತಿವೆ ಒಂದು ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು
ಆ ಸುಪ್ತ ಸಂದೇಶವು ಮಳೆಯಾಗಿ
ಭುವಿಗಿಳಿದು ನನ್ನೆಂದು ಪುಳಕಿಸುತ್ತದೆ?

ಕಾಯುತ್ತೇನೆ!

ಮುಂದೇನಾಗುವುದೋ ಅರಿಯೆ
ಆದರೆ, ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತಿದೆ ಪಕ್ಷಿ
ಆ ಮೋಡದ ಮಾಟದ ವಿಚಾರವರಿಯಲು!

Who says bus journey is tedious!

Morning @ 9.00, I dress up and stand near the gate, a royal bus would come and pick me up for my office and drop me back after hours. This was a fairytale concept I had in my mind. But fortunately this did not happen or to put it in a smoother way, I did not wait until this happened. The result was, I got placed in a good company but with no commutation facility. So the world (in)famous BMTC became my means of transportation. Though it was a ‘turn off’ thing in the beginning, now I have begun to adore it. I can say people who don’t travel through BMTC, shall surely miss some thing in life.
This is a great place to study human behavior. One can grasp psychology based on personality traits, ego, passion, love, frustration etc. etc. surprised? But true. Let’s see how!
If you just visit any bus stop at peak hours, you can see innumerable kind of people. Some with all the tension and rush will be waiting for the bus, some with all the passion will be standing to stare at the ones who are rushing. Few with complete indifference with the world around, enjoy their own privacy through FM and head phones. Few with dream filled eyes will be busy on phone conversations. Few others with all the eagerness and naughty smiles shall wait for their sole mates to arrive.
There shall also be people who have all the time in the world to just sit and relax for hours together. For such people, bus stops are a boon. After all it’s a free and entertaining place where they can at least avoid the accusations and the tantrums by their family. I have met with a strange man whose job is to sit in the stop and watch every one and note who catches which bus, and in turn help them by informing about their respective bus timings!! And trust me, his job helps people a lot at times. Can we call it just a time pass or social service?
I have seen 70+ age old couple travel in bus daily, that too at peak hours. (I really wonder for what reason!!). Middle aged couple will also be there waiting. The middle aged man would be much concerned about his wife. So his worry is all about guarding his wife rather than bus catching. Some over aged single females would also be waiting, but god knows if its for the bus or some other!! Among all these, there shall be some frustrated, desperate souls who just want to stand amidst the lady crowd and fantasize.
After minutes and hours of waiting a single bus will arrive. At this time all categories of people are warriors. They can go up to any extent to climb the bus and grab a seat! We can confidently say these buses are the place where there is complete equality. A break through from all caste, class bars. Any class, any caste, no matter, people just rush the war field and fight staunchly. In this battle, winners are those who manage to get a seat and also the ones who dare to cliff on the foot boards. The defeaters would proudly accept the defeat with a gloomy face and get prepared for the next battle where they will make sure to conquer the royal one and a half seat!
But I must say, after the bus moves, every one are again in their own world. Though the war after effects persists, it will be much more peaceful and cold. The standing people with all the envy shall dump their baggage with a simple “excuse me” to those who are sitting. And the sitters with complete deferment receive the bags. The sitters also posses the smartness to turn their faces off at the time of emergency to get up, but very few shall have the humbleness to get up and leave the seat for genuine persons.
With all such characters and behaviors and also the dust and traffic people reach their destiny. And I, one among them and as a passive observer, travel daily to get more and more experience and in turn understand myself better.

ಮಳೆ ನಿಂತು ಹೋದ ಮೇಲೆ....

ಶುಭ್ರ ನೀಲಾಕಾಶದ ಮೇಲೆ ಕಡು ಕಪ್ಪಿನ ಕಾರ್ಮೋಡ
ಗಗನದ ವಾಂಚೆ, ಅಭೀಪ್ಸೆ ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತದೆ ಆ ಮೋಡಗಳನ್ನ
ಒಡನಾಟ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದರೂ
ಅದರ ಹಿಂದೆ ಕಪ್ಪಿಟ್ಟ ಕಲೆಗಳು

ಭೋರೆಂಬ ಮಳೆ

ಮಳೆ ನಿಂತ ಮೇಲೆ
ಮರೆಮಾಚಿತು ಮೋಡ
ಮತ್ತೆ ಮೌನ, ಅದೇ ಶುಭ್ರ ನೀಲಾಕಾಶ
ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಕಿರಣ

ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದು ನೋಡಿದೆ ನಾನು
ಆಗಸ ಪ್ರಬುಧ್ಧವಾಗಿದೆಯೇ?
ಸಂತಸ ಪಟ್ತೆ